Het wijkcomité Ginderbroek richtte in 1971 voor de eerste keer het Feest van de Derde leeftijd in, zoals toen een seniorenfeest werd genoemd. Het had plaats in het Chiroheem. Voor en na de koffietafel ging het comité op zoek naar wat volkse ontspanning.
Een drietal vrouwen boden zich aan om een liedje te zingen. Fien Sjik, de bijnaam van Fien van Jef Verbruggen, Anna van Mie Dens, alias Anna van Roey, en Anna van Mie Coenen durfden het podium beklimmen.
Het waren drie volkse vrouwen met een gulle lach en een vlotte tong.

In 1972 ging Jeanne Dries nog een stapje verder. Ze verkleedde zich en playbackte bekende liedjes, zoals Zwarte Lola, ‘Het zijn zotten die werken’ van Jules Kabas, ‘De worstjes op mijn borstjes’ van Ria Valk en ‘Dat is nog niet zo erg als een café zonder bier’ van Bobbejaan Schoepen.











Foto’ s



Jeanne en Anna                                         Colette en Lies

In 1973 stond in het wijkblaadje: Feest van de Derde Leeftijd om half zes muziek, dans en toneeltjes door onze vrouwelijke artiesten.
Jeanne sprak haar zuster Lies aan, Anna haar schoonzus Colette en zo groeide de groep gestadig aan.
Met de komst van Ali Tjoonk in 1975, begonnen ze sketches op te voeren. Bert Tjoonk begeleidde de liedjes op zijn accordeon.
Het Reizend Volkstheaterke Ginderbroek werd een bekende ontspanningsgroep die veel gevraagd werd.

Alles werd steeds in goede banen geleid door mevrouw Ali Tjoonk.
Zij was afkomstig uit Amsterdam en haar man Bert uit Eibergen. Beiden waren Nederlanders, maar ze hebben zich vlot in onze wijk ingeburgerd. Omdat Bert bij Euratom in Mol werkte, zochten ze begin jaren zeventig hier een woning, eerst in Borgerhoutsendijk, later in  Peerdskerkhof werd hun verblijf.
Ali werd meteen lid van het comité Ginderbroek en straatafgevaardigde. Als tijdens de vergadering van het wijkcomité de vraag op tafel kwam: Wat gaan we met het bejaardenfeest voor ontspanning brengen? keken allen naar mevrouw Tjoonk. Zij zou met haar groep er wel voor zorgen.
Ali begon zelf sketches te schrijven. Ze zocht haar inspiratie in het dagelijkse leven. Het waren vooral Colette en Fien Sjik die vertelden wat ze allemaal al hadden meegemaakt en gehoord. Daarna zette Ali zich aan het schrijven en bewerkte de verhaaltjes tot amusante stukjes van een vijftal minuten. Ze schreef er een veertigtal.
Wat ze brachten, was eenvoudig vermaak en herkenbare volkse toneeltjes. Ze stonden met hun sketches dicht bij de mensen en de verhaaltjes vol humor waren uit het dagelijkse leven gegrepen.
Het hoogtepunt was een gastvertoning in 1981 in Amsterdam, in het bejaardentehuis waar de moeder van Ali verbleef. Hun programma werd toen wel aangevuld met volksdansen van de schuttersgilde Sint-Barbara van Ginderbroek.   
Achteraf zijn beide verenigingen nog weinig samen opgetreden, maar enkele mannelijke leden van de gilde sloten zich bij de toneelgroep aan. Met de komst van Jan Wouters, Jef Van Meensel en Gustje Aerts kreeg de toneelgroep plotseling een waardige mannelijke bezetting.
Jef Van Meensel was geboren om pastoor te spelen. Lies Dries was een struise en kokette non. In hun zwarte pijen kreeg het kerkelijke leven een amusante toets. Çois Vos trad ook toe tot het gezelschap.
Als hij op het podium verscheen, kon hij geen voet verzetten en geen woord verkeerd uitspreken of de zaal barstte in lachen uit.
Hij was een geboren komiek, de Charel Janssen van het Volkstheaterke.
Colette van Flor Van Roey was een volks natuurtalent. Ze speelde zichzelf, zonder franjes. Ze leefde in haar rol en was een echte ouderwetse vrijende keukenmeid of een goedlachse schoonmoeder.
Het spel liep wel eens uit de hand. Meestal merkte de zaal er niets van en dacht dat alles bij het spel hoorde.
Bij een optreden in het zaaltje van de duivenbond van de Rozenberg stond Colette op een stoel. Ze moest naar het trouwfeest van haar zoon en van haar kleed moest een deel afgesneden worden. Maar opeens zakten twee poten van de stoel tussen de losse vloerplanken. Ze tuimelde door het podium. Wat deed het pijn. De zaal echter schaterde het uit, want de aanwezigen meenden dat die val bij de sketch hoorde. Het werd voor de toeschouwers de stunt van de avond.














Foto’s

François, de zoon van Colette, was de toneelmeester. Hij was de trouwe en onmisbare gast die alles tot in de kleinste puntjes klaar zette. Gewoonlijk stonden op het podium slechts een tafel en twee stoelen. Maar soms moest François nog zorgen voor een wieg, een kinderwagen, wat potten en pannen of een ander attribuut.

Elke week werd gerepeteerd, eerst ten huize van Colette, later bij Jeanne Dries en op het einde in het Rijpadschooltje.

Het was Ali Tjoonk die het programma samenstelde, de afspraken van hun optredens regelde en voor de meeste praktische zaken zorgde, zoals: “Wie rijdt er?”
Ze hebben in alle zaaltjes van de omtrek gespeeld, soms in primitieve omstandigheden.
Het Volkstheaterke speelde ook voor zieken en gehandicapten. Ze hingen aan je lippen, ze beleefden het verhaaltje mee alsof het poppenkast was, ze wilden zelfs meespelen en op het podium springen. Wonderlijke opvoeringen. De spelers voelden in het zaaltje de sfeer groeien en leverden dan hun beste en mooiste prestaties.
De vreugde om te kunnen spelen, het schaterlachen vanuit de zaal, het applaus, het is altijd hun grootste beloning geweest.

In totaal zijn ze 175 maal opgetreden, de eerste keer op 14 maart 1975, het laatst op 20 oktober 1990.
De spelers waren al niet jong meer toen ze ermee begonnen. Door overlijden, ziekte en ouderdomverschijnselen dunde de toneelgroep geleidelijk uit. Het Reizend Volkstheaterke Ginderbroek kreeg op het einde van de jaren 80 het moeilijk om meerdere sketches op te voeren en een volledig programma aan te bieden.









Foto








Het Reizend Volkstheaterke
Op de foto - zittend v.l.n.r. Jeanne Dries, Lies Dries, Josée Collier, Colette Hemelaers, Margrita Tjoonk; - staand v.l.n.r. Ali Tjoonk, Anna Van Roey, François Van Roey, Jan Horemans, Jef Hooyberghs, Jef Van Meensel, Jan Wouters, Marleen Simons, Bert Tjoonk
De spelers die niet op deze foto staan: Gust Aerts, Chris Hendrickx, Greet Hooyberghs, Jan Hulsegge, Gaby Jansen, Viviane Simons, Tuur Van de Vieren, Julia Van Roey, Lucienne Stroobants, Çois Vos















Ik ben met Katootje naar de botermarkt gegaan.

Ondanks hun beperkte middelen, bracht Het Reizend Volkstheaterke van Ginderbroek steeds een volledig programma.
Hier volgt het programma van hun honderdste voorstelling.

(komt binnenkort)